Paraqitje publike e Reisul Ulemasë së BFI h. Sulejman ef Rexhepi

Paraqitje publike e Reisul Ulemasë së BFI h Sulejman ef Rexhepi

Јавното обраќање на Реисул Улема на ИВЗ по повод Светиот Месец Рамазан:

KMC Reis Ul Uleması Süleyman Ef. Recepi’nin 2020 Yılı Ramazan Mesajı:

Të nderuar besimtarë të Islamit, vëllezër e motra,

Jemi në vigjile të Muajit të Shenjtë të Ramazanit, muaj ky i shpalljes së Kuranit, muaj i agjërimit në emër të Zotit, muaj i sakrificës dhe dashurisë.

Për fat të keq, kësaj here ky muaj i shenjtë vie në një kohë delikate e të vështirë për tërë njerëzimin, i cili po lufton me pandeminë e shkaktuar nga virusi Covid-19. Ndodh në kohën kur të gjithë Ne po përpiqemi të mbrojmë veten dhe familjet tona, të mbrojmë shoqërinë e të mbrojmë popullin.

Së këndejmi, më lejoni që këtë paraqitje timen t’ia kushtoj qëndrimit që ka Islami ndaj shëndetit në përgjithësi dhe ndaj epidemive të ndryshme në veçanti.

Janë pesë vlera universale (esenciale), të cilave myslimani detyrimisht duhet t’u kushtojë vëmendje të plotë dhe s’guxon të dëmtojë asnjërën prej tyre, sepse çdo veprim ndryshe konsiderohet rreptësisht i ndaluar, dhe bart përgjegjësi jo vetëm morale por dhe ligjore islame. Këto vlera janë:
1. Ruajtja e fesë, e kombit – Ummetit dhe vatanit
2. Ruajtja e jetës dhe e trupit,
3. Ruajtja e mendjes – e arsyes,
4. Ruajtja e familjes, e nderit dhe e moralit; dhe
5. Ruajtja e pasurisë private dhe shoqërore.
Prej shumë begative të mëdha që i ka dhuruar Allahu (xh. sh.) njeriut, përveç begatisë së besimit shëndeti llogaritet ndër begatia prioritare, për të cilën çdo njeri, e veçmas besimatari ka detyrim të përkujdeset. Në këtë rrafsh, parimi islam është se “ Preventiva është më e mirë se shërimi”. Ky parim i kahershëm i Islamit është pjesë përbërëse e besimit të myslimanëve tani e 14 shekuj. Dhe, të mos harrojmë: myslimani e kërkon ndihmën dhe i drejtohet Allahut për shpëtim, vetëm nëse ndërmerr masat e duhura parprake për të mbrojtur shëndetin. Ndryshe, çdo veprim konsiderohet jo i kuptuar drejtë dhe keqpërdorim i parimeve të Islamit.

Në Sahihun e Imam Buhariut (r. a.) gjejmë të regjistruar tregimin e Omer ibn Hatabit (r. a.), i cili në cilësinë e Halifit ishte nisur për në Sham, për të vizituar bazën ushtarake që kishte atje, në krye të së cilës ishte Ebu Ubejde ibn Xherrahin. Rrugës duke shkuar, ai takon Ubejden, kreun më të lartë të ushtrisë i cili e informon se në Sham ka rënë një epidemi. Ajo po merrte jetën e shumë njerëzve. Omeri (r. a.), për të marrë një qëndrim, konsultoi të gjitha palët – ensarët e muhaxhirët – të cilët kishin mendime të ndryshme. Në fund mori qëndrim që të kthehet, të mos hyjë në Sham, sepse atje, pos që rrezikohet jeta e tij, por në rrezik janë edhe jetrat e atyre që i kishte me vete. Ubejd ibn Xherrahu, i cili kishte diametralisht mendim të ndryshëm nga mendimi i Halifit, i tha: “A po ik prej kaderit (përcaktimit) të Zotit, o Omer!?” Omeri (r. a.) tha: ”Po. Po ikim nga kaderi i Allahut, në kaderin e Allahut.” Gjatë kësaj bisede mes tyre, arriti Abdurrahman ibn Aufi, i cili, pasi kuptoi rrjedhën e bisedës, tha: “Unë di për këtë çështje, kam informacion, sepse e kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut (s.a.v.s.) duke thënë: ‘Nëse dëgjoni se në një vend ka epidemi (sëmundje ngjitëse), mos hyni në atë vend; e nëse eventualisht gjendeni në atë vend, mos u largoni nga ai vend për të ikur prej saj’.” Në këtë rast Omeri (r. a.) falënderoi Allahun (xh. sh.) dhe u kthye për në Medinë.
Ubejde ibn Xherrahu vazhdoi rrugën për në Sham, dhe u godit nga epidemia, e cila i morri jetën atij dhe gjith të tjetrëve, e që thuhet se në atë kohë, kishte marrë jetën e rreth tridhjetë mijë njerëzve – ushtarë e civilë. Pas tij komandën e mori Muadh ibn Xhebeli (r. a.), i cili po ashtu u godit nga epidemia dhe humbi jetën. Pas tij komandën e mori Amr ibn Asi (r. a.), i cili vendosi të merrte masa, me çrast iu drejtua popullit, me fjalët: “O ju njerëz, vërtet kjo epidemi është sikur zjarri i ndezur; ju jeni lënda djegëse e këtij zjarri; shpërndahuni nëpër kodrat (malet) e Shamit dhe izolohuni derisa zjarri të mos gjejë më ç’të djegë dhe Allahu ta ngrejë këtë sprovë prej nesh”. Këtë udhëzim të Amrit e zbatoi populli dhe shpëtuan nga pandemia.

Pra, vetizolimi apo karantina, në rastet e shfaqjes së epidemive të ndryshme, bazën e përcaktimit e ka në burimet e sheriatit islam, përkatësisht në sistemin juridik islam dhe në parimet e përgjithshme islame.
Nocioni karantinë rrjedh nga gjuha italiane “kuarantena”, ose nga gjuha frënge “quaratine”, që do të thotë ‘rreth të dyzetat’. Ky nocion në literaturën islame njihet si “el-HIXHRU es-S I H-H I J الحَجْرُ الصِّحِّيُّ “, që ka për qëllim izolimin e individëve apo edhe grupeve që janë goditur apo kanë rrezik të goditjes me ndonjë sëmundje ngjitëse, me intencë të ruajtjes së shëndetit të përgjithshëm.
Këto janë parime të përgjithshme, për të cilat flet Pejgamberi (a. s.), kurse format e organizimit të izolimit, masat që duhet të merren, koha sa duhet qëndruar në vetizolim dhe çështje të tjera – janë teknikalitete, me të cilat duhet të merren ekspertët e fushës përkatëse, organet kompetente dhe Ministria e Shëndetësisë.
Nga argumentet e përgjithshme, nga të cilat qartë nënkuptohet mbrojtja nga rreziku i epidemive apo pandemive të ndryshme, është edhe ajeti kuranor ku Allahu (xh. sh.) thotë: “Mos e hidhni veten me duart tuaja në rrezik dhe, bëni mirë; se me të vërtetë, Allahu i do bamirësit.” (El Bekare: 195)
Në hadithin e transmetuar nga Xhabiri (r. a.) thuhet se Pejgamberi (a. s.) ka thënë: “Ai që ik nga sëmundja ngjitëse (nga vendi ku e ka fillesën sëmundja ngjitëse) është i ngjashëm me atë që ikë (dezerton ) nga vija e frontit të luftës, kurse ai që qëndron në atë vend dhe ballafaqohet me durimin ndaj kësaj sëmundje është si ai durimtari në vijën e frontit.”
Analiza e këtij hadithi të Pejgamberit (a. s.) tregon për dy urdhra ndalese:
– ndalimi i daljes nga vendi i cili është kapluar nga epidemia, që të mos përhapë sëmundjen edhe te njerëzit tjerë, dhe
– ndalimi i hyrjes së njerëzve të tjerë nga jashtë në atë vend ku ka epidemi, kurse mosrespektimi i këtyre urdhrave konsiderohet mëkat prej mëkateve të mëdha.
Kështu e kishin kuptuar Islamin gjenerata e artë e sahabëve dhe ashtu kishin vepruar. Imam Maliku (r. a.) në Senedin e tij tregon se Omer ibn Hatabi (r. a.) njëherë, duke qenë në Haxh, e pa një grua e cila bënte Tavaf rreth Qabesë, tek e cila vëreheshin shenja të një sëmundje ngjitëse. Omeri (r. a.) si Halif i myslimanëve që ishte, iu afrua gruas dhe i tha: Oj robëresha e Allahut, mos i dëmto njerëzit; do të ishte më mirë sikur ti të kishe qëndruar në shtëpi! Pra, prezenca jote është rrezik, që me këtë sëmundje të dëmtosh edhe të tjerët. E, nëse e bën këtë, atëherë dëmi yt është më i madh se sa sevapi që bën me bërit Tavaf Qaben. Gruaja e dëgjoi porosinë e Omerit (r. a.) dhe menjëherë u izolua në shtëpi.
Dijetari, mufessiri dhe historiani i njohur islam Ibni Kethiri në veprën tij “El Bidajetu ve en-Nihaje” thotë: Karantinën – izolimin, si institucion zyrtar dhe si vend të veçantë me qëllim shërimin e njerëzve të sëmurë nga këto sëmundje (ngjitëse), për herë të parë në historinë e njerëzimit juridikisht e normoi dhe finansiarisht e mirëmbajti kalifi emevit El Velid ibn Abdulmelik (mes viteve 707-708),. Ai në Sham ngriti spitalin enkas për shërimin e të sëmurëve, me sëmundje ngjitëse. Bota perëndimore e njohu karantinën në vitin 1377, kur ajo u hap në Venedik të Italisë dhe Raguza (Dubrovnikun e sodit) të Kroacisë, që do të thotë se këto masa dhe institucione bota islame i kishte ngritur plot 660 vjet para se ato të paraqiteshin në pjesën perëndimore të botës.
Konkludojmë se karantimi apo izolimi në rastet e shfaqjeve të epidemive apo pandemive, është detyrim islam i obligueshëm, urdhër i Pejgamberit (a. s.) që duhet me patjetër të respektohet, ndërsa menaxhimi i këtyre pandemive si, mënyra e izolimit, koha e izolimit – janë çështje të ekspertëve të lëmive përkatëse.
Vëllezër e motra,

Islami është fe e dritës dhe e diturisë. Islami nuk injoron, as anashkalon e përbuz parimet e shëndosha shkencore. Përkundrazi, respekton dhe kontribuon me shekuj në favor atyre parimeve.

Apeloj dhe ju lutem që t’ju përmbahemi parimeve islame për shëndetin tuaj dhe të gjith të tjerëve dhe, njëkohësisht, të respektojmë atë që thonë mjekët dhe ekspertët lidhur me pandeminë Covid – 19. Vetëm ashtu do të ngadhënjejmë dhe do t’i kthehemi normalitetit të jetëve tona; vetëm kështu do të jenë të justifikuar lutjet tona për kërkim shpëtim drejtuar Allahut të Gjithmëshirshëm.

Në fund, po Ju përkujtoj se, Ramazani edhe në këto ditë të vështira do t’i gëzojë zemrat tona, kurse agjërimi mbetet obligim i çdo besimtari që është i shëndoshë fizikisht e psikikisht, si dhe i gjithë atyre që nuk janë udhëtarë. Nga xhamitë tona do të vazhdon të dëgjohet Ezani, si gjithmonë, dhe kandilat do të ndriçojnë me tërë bukurinë e tyre.

Të gjitha myftinitë e Bashkësisë Fetare Islame të Maqedonisë së Veriut tanimë kanë marrë obligimin të organizojnë ligjërata të ndryshme fetare nëpër mediat e vendit, kurse në çdo xhami për çdo ditë në kohën e drekës do të këndohet nga një mukabele. Ramazani do të jetë i bukur si përherë, pa marrë parasysh nëse situata e krijuar na detyron të falim namazet, kushtuar Allahut (xh. sh.), nëpër shtëpitë tona.

Të gjithë besimtarëve myslimanë në Maqedoninë e Veriut e më gjerë, si edhe atyre nga diaspora jonë e çmuar, Allahu i Plotfuqishëm ua pranoftë ibadetet dhe iu dhashtë gëzime.

Ju dëshiroj Ramazan të këndshëm dhe shëndet të plotë.

Јавното обраќање на Реисул Улема на ИВЗ по повод Светиот Месец Рамазан:

Почитувани верници на Исламот, браќа и сестри,

Се наоѓаме на прагот на Светиот Месец Рамазан,месец на објавата на Куранот,месец на постот во чест на Алах, месец на пожртвувањето и на љубовта.

За жал, овој пат Светиот Месец Рамазан доаѓа во едно чувствително и тешко време за целото човечанство кое што се бори со пандемијата предизвикана од вирусот Covid-19. Го дочекуваме Рамазан во време кога сите ние се обидуваме да се заштитиме себеси и нашите семејства, да ги заштитиме општеството и народот.

Затоа, дозволете ова мое обраќање да го посветам на принципите на Исламот кон здравјето воопшто и кон разните епидемии посебно.

Постојат пет универзални вредности на кои што секој муслиман треба да им посвети потполно внимание и кои што не смее да ги заобиколи бидејќи секој несоодветен однос кон тие вредности е строго забранет и повлекува не само морална, туку и исламска законска одговорност.
Тоа се следните вредности:
1. Заштита на верата, на нацијата-Умметот и на татковината,
2. Заштита на животот и на телото,
3. Заштита на умот и разумот,
4. Заштита на семејството, на честа и на моралот,
5. Заштита на приватната и на општествената сопственост.

Од многуте благодети што Алах џ.ш. му ги подарил на човекот, освен благодетта на верата, здравјето се смета приоритет за секој човек, посебно за верникот, па затоа е должен да се грижи за него.
Во тој правец, исламскиот принцип е дека “Превентивата е подобра од лекувањето“. Таквиот принцип е составен дел на верувањето на муслиманите веќе 14 векови.И, да не заборавиме, муслиманот му се обраќа на Бога и бара негова заштита само ако ги превземе потребните претходни мерки за заштита на здравјето. Поинаквото однесување се смета неправилно разбирање и злоупотреба на исламските принципи.
Во хадисот кој што го пренесува Имам Бухари(р.а.) е регистрирано едно кажување на Омер ибн Хатаб(р.а.) кој што во својство на Калиф тргнал кон Шам за да ја посети тамошната воена база на чие што чело се наоѓал Ебу Убејде ибн Џерах. Патем тој го сретнал Убејд кој што го информирал дека во Шам владее епидемија која што одзема многу животи. Омер(р.а.), за да донесе правилна одлука ги консултирал сите страни-енсарите и муаџирите-кои што искажале различни ставови.Тој на крајот одлучил да се врати назад и да не влегува во Шам бидејќи таму освен неговиот живот би биле загрозени и животите на луѓето што ги водел со себе.
Убејд ибн Џерах кој што имал спротивно мислење од Калифот, го запрашал: “Омере,зарем бегаш од кадерот(одредбата) на Бог!?” Омер (р. a.) одговорилt: ”Да. Бегаме од кадерот на Алах кон кадерот на Алах.”
Во текот на разговорот пристигнал Абдурахман ибн Ауф, и откако се вклучил во разговорот,рекол : “ Јас имам информации и сум запознаен со овој проблем бидејќи сум го слушнал Божјиот Пратеник(с.а.в.с.) кој што кажа:“ Ако слушнете дека во едно место има епидемија, заразна болест, не влегувајте во тоа место; но ако евентуално се наоѓате во тоа место,не излегувајте од него за да избегате”. Омер(р.а.) се заблагодари на Алах џ.ш. и се врати во Медина.
Убејд ибн Џерах продолжи кон Шам и се зарази од епидемијата која што му го одзеде животот нему и на сите што ги водеше.Се вели дека во таа прилика починале 30 илјади луѓе,војници и цивили.По него, командата ја превземал Муаз ибн Џебел(р.а.) кој што исто така се зарази и почина.
Следниот што ја презеде командата беше Амр ибн Ас(р.а.) кој што одлучи да превземе соодветни мерки и во таа пригода му се обрати на народот со следните зборови “O луѓе, навистина оваа епидемија е како оган а вие сте горивото за тој оган; Одете кон брдата и планините на Шам и изолирајте се додека огнот веќе нема да има што да гори и Алах да го отстарни овој предизвик од нас”. Овој совет на Амр беше прифатен од народот кој што се спаси од пандемијата.

Значи,самоизолацијата или карантинот,во случај на избувнуање на разни епидемии,има цврста основа во изворите на исламскиот шериат, односно во исламскиот правен систем и во општите исламски принципи
Инаку, изразот “карантин“ потекнува од италијанскиот збор“kuarantena”, или на француски “quaratine”, што во превод значи “четириесетина, околу четириесет…“. Во исламската литература тој израз е познат како “el-HIXHRU es-S I H-H I J الحَجْرُ الصِّحِّيُّ “, а означува намера да се изолираат поединци или групи што се погодени или се во опасност да бидат зафатени од некоја епидемија, а со цел да се сочува општото здравје.
Тоа се општи принципи за кои пто говори Пејгамберот а.с. додека начините и формата на организирањето на изолацијата што треба да се превземат, мерките и времетраењето на изолацијата се техникалии за кои што се одговорни експертите од тоа поле, компетентните органи и Министерството за Здравје.
Како еден од општите аргументи кои што говорат во полза на заштитата од разни пандемии, се смета и Куранскиот ајет во кој што се вели : “ И не фрлајте се со своите раце во пропаст.И работете добро.Алах навистина ги љуби доброчинителите.” (Ел Бекаре: 195)
Во хадисот што го пренесува Џабир (р.а.) се вели дека Пејгамберот а.с. рекол:“Тој што бега од заразната болест(од жариштето на болеста) е сличен на тој што бега од бојното поле, додека пак тој што останува и се спротивставува на болеста со трпение е како тој што издржува во првата линија на фронтот.”
Анализата на овој хадис на Пејгамберот а.с. укажува на две забрани:
– Забрана на одалечување од местото зафатено со епидемија, со цел да не се прошири заразата и на други луѓе, и

– Забрана на влегување на луѓето од надвор во местата зафатени со епидемија, а непочитувањето на овие забрани се смета како голем грев.

– Така го доживувала и го сфаќала Исламот златната генерација на сахабите и така се однесувале. Имам Малик(р.а.) во својот сенед кажува дека Омер ибн Хатаб кога еднаш бил на аџилак,видел една жена која што прави Таваф околу Ќабето и кај која биле видливи знаци на одредена заразна болест. Oмер (р.а.) како Калиф на муслиманите, и се доближил на таа жена и и рекол: O Божја робинко. Не наштетувај им на луѓето, би било по добро да останеш дома!Твоето присуство е опасност за другите луѓе. Ако го чиниш тоа, тогаш твојот грев е по голем од севапот што го добиваш чинејќи Таваф околу Ќабето. Жената го послуша советот на Омер(р.а.) и веднаш се изолира во својот дом.

Познатиоот исламски научник,муфесир и историчар, Ибн Кетир во своето дело “Ел Бидајету ве ен – Нихаје“,вели
: Карантинот,изолацијата, како службена институција и како посебно место за лечење на луѓето заразени од некоја болест, прв пат во историјата на човешттвото, го нормираше и финансијски го издржуваше емевитскиот калиф Ел Велид ибн Абдулмелик(707-708 год.). Тој во Шам изгради болница специјално за лечење на заразените од некоја епидемија. Западниот свет дозна за карантинот во 1377 год. кога беше отворен во Венеција и Рагуза, што значи дека тие мерки и институции и биле познати на исламскиот свет полни 660 години пред да се појавата во западниот свет.
Во секој случај, карантинот или изолацијата во случај на избивање на епидемии или пандемии се исламска обврска, наредба на Пејгамберот а.с. што треба да се почитува и изврши, додека пак менаџирањето на пандемиите, начинот и времетраењето на изолацијата се работа и одговорност на експертите за дотичната област.

Браќа и сестри,
Исламот е вера на светлината и на знаењето. Исламот не ги негира и не ги отфрла здравите научни принципи.Напротив, ги подржува и придонесува со векови за унапредување на тие принципи.

Апелирам и ве замолувам да се придржувате кон исламските принципи за вашето и за здравјето на другите луѓе околу вас, истовремено почитувајќи го тоа што го велат лекарите и експертите во врска со пандемијата Ковид 19. Само така ќе победиме и ќе се вратиме на нашите животи, само така ќе бидат оправдани нашите молитви за спас што ги упатуваме на Семоќниот Алах.

Сосема на крај ве потсетувам дека Рамазанот и во овие тешки денови ќе донесе радост за нашите срца, а постот останува должност на секој верник кој што е физички и психички здрав и кој што не се наоѓа на некое патување.Од нашите џамии ќе продолжи да се слуша Езанот,а кандилите ќе засветат во сета своја убавина.

Сите муфтијства на ИВЗ во РСМ веќе се задолжени да организираат разни верски предавања во медиумите низ земјата, а во секоја џамија во времето на пладневната молитва ќе се проучи по едно мукабеле.Рамазанот ќе биде убав како и секогаш, без оглед на ситуацијата што не обврзува нашите намази посветени на Аллах џ.ш. да ги извршуваме во нашите домови.

На сите муслимански верници во Република Северна Македонија и вон неа, како и на тие од нашата ценета диаспора, Семоќниот Алах нека им ги прифати ибадетите и нека им подари радости .

Ви пожелувам убав и среќен Рамазан со многу здравје.

KMC Reis Ul Uleması Süleyman Ef. Recepi’nin 2020 Yılı Ramazan Mesajı:

Muhterem müslüman kardelerim ve bacılarım,

Kutsal kitabımız Kur’an-ı Kerim’in nazil olmaya başladığı, Allah (c.c.)’ın rızası için oruç tutmaya ve büyük manevi haz almaya vesile olan mubarek Ramazan ayına yeniden kavuşmuş bulunuyoruz.

Fakat maalesef bu yıl Razman ayı, bütün insalığı kasıp kavuran Covid-19 virüsüyle yüz yüze kalarak çok tehlikeli bir ortamda bizlere teşrif buyurmaktadır. Bu Ramazanı şerifi; kendimizi, aile efradımızı, yakınlarımızı, halkımızı, içinde yaşadığımız toplumumuzu korumak için el birliği vererek karşılamaktayız.

Bu vechle bu Ramazan mesajımda, İslam dininin insan sağlığına ve özellikle de salgın hastalıklar zamanında neler yapılması gerektiği konusundaki emir ve tavsiyeleri konusuna değinmek istiyorum.

Her şeyden önce, aşağıda zikrettiğim beş evrensel prensiplerin önemi ve bu prensiplere uymamanın sunucunda meydana gelebilecek sadece ahlaki sorumlulukları değil, İslami ve kanuni neticelerinden bahsetmek istiyorum.
Bu beş temel prensip sırasıyla şöyledir:
1)-Dini, milleti, ümmeti ve devleti korumak,
2)-Hayatı ve bedeni korumak,
3)-Aklı ve fikti korumak,
4)-Aileyi, insan onurunu ve ahlakı korumak,
5)-Özel ve kamu mülkiyeti korumak.

Allah (c.c.)ın insalara bahşettiği sayısız nimetler arasında, dini değerlerin hemen ardından, her insanın sağlığı, özellikle inananların koruması bir mecburiyet olan sağlık nimeti gelmektedir.
Bu bağlamda, İslamın temel prensiplerinden birisi şudur: “Tedbir, tedavi etmekten çok daha önemlidir”. Bu prensip, on dört asırdan beri, müslümanların yaşayışında temel prensiplerden biri olarak uygulanmaktadır. Ve şunu da asla unutmamak gerekir ki bir müslüman, gerekli bütün tedbirleri aldıktan sonra, hastalıkların defi ve sağlığı için Allah’a dua ile sığınmaktadır. Bunun aksi hareket etmek, ya İslami prensipleri iyi bilmemek, ya da bu prensipleri kötüye kullanmak demektir.
İmam Buhari’nin naklettiği bir hadiste, Halife Hz. Ömer bin Hattab (r.a.), Ebu Ubeyde İbn Cerrah’ın komutasında Şam kasabasında bulunan bir askeri karargahı ziyaret etmek üzere yola çıkmıştır. Bu yolculuk esnasında Ubeyd ile karşılaşmış ve Ubeyd, Şam’da birçok insanın hayatına mal olan bir salgın hastalığın hüküm sürdüğünü Hz. Ömer’e haber vermiştir. Hz. Ömer, bu haberi alır almaz, Ensardan ve muhacirlerden olan arkadaşlarıyla bu konuyu istişare ederek, bir karar vermeye çalışmıştır. Bu istişareler sonucunda Hz. Ömer, hem kendisinin, hem de başında bulunduğu gurubun sağlığını tehlikeye atmamak için Şam’a girilmemesi ve geri dönülmesi kararını vermiştir.
Halife’den farklı bir görüşe sahip olan Ubeyd İbn Cerrah, kendisine şu soruyu sormuştur: “Ey Ömer, yoksa Allah’ın (c.c.) kaderinden mi kaçıyorsun?”. Bunun üzerine Hz. Ömer şu cevabı vermiştir: “Evet, Allah’ın kaderinden, yine Allah’ın kaderine kaçıyoruz.”
Bu konuşma esnasında, Abdurrahman İbn Afv da oraya gelmiş ve konuşulanları duyunca şöyle söylemiştir: “Ben bu konudan haberdarım ve bu meselenin ne olduğunu biliyorum. Çünkü Allah Resulünün (s.a.v.) bu konuda şöyle ifade buyurduklarını bizzat kendisinden işittim: “Bir yerde bir salgın hastalık olduğunu işitirseniz, oraya girmeyiniz; o yerde bulunuyorsanız da, oradan çıkmayınız.” Bunun üzerine Hz. Ömer, Allah’a şükredip Medine’ye geri döndü.
Ubedy İbn Cerrah ise, başında bulunduğu kişilerle birlikte Şam’a gitti ve kendisi de dahil hepsi salgın hastalığa tutularak hayatını kaybetti. Rivayete göre, bu salgın hastalığında asker ve sivillerden yaklaşık 30 bin kişi hayatını kaybetmiştir. Ondan sonra Muaz İbn Cebel, Şam’da komutayı devralmış, fakat o da salgın hastalığa tutularak hayatını kaybetmiştir.
Ondan sonra komutayı ele alan kişi de Amr İbn As’dır. O, salgınla ilgili bazı tedbirler almaya karar vermiş ve oradaki halka şöyle seslenmiştir: “Ey insanlar, gerçekten bu salgın hastalık bir ateş gibidir ve siz bu ateşin yakıtı gibisiniz. Şam’ın dağlarına ve tepelerine çıkınız ve bu ateş sönünceye kadar geri dönmeyiniz. Allah (c.c.) bu belayı bizden def etsin.” Amr’ın bu teklifi halk tarafından uygun görüldü ve kısa zamanda bu salgından kurtuldu.
Demek oluyor ki, bir salgın hastalık vuku bulduğunda şahsi izolasyon ve karantin yönteminin İslam şeriatinde, İslam hukukunda ve İslam prensiplerinde doğrudan yeri vardır.
Kelime olarak “karantin”, İtalyancadaki “cuarantena” veya Fransızcadaki “quarantine” kelimelerinden gelmektedir. Bunun tercümesi ise “kırk, kırk kadar…” anlamına gelmektedir. İslam literatüründe ise “El hicru es-sıhhiy” tabiri kullanılmaktadır ve bir salgın hastalığın meydana geldiği yerde, genel sağlığın korunması için şahısların veya gurupların izole edilmesi anlamına gelmektedir.
Şimdiye kadar bahsettiklerimiz, Peygamber Efendimizin (s.a.v.) bizlere salgın hastalıklar konusunda vaaz ettiği temel prensiplerdir. İzolasyonun pratikte uygulanması konusunda ise, bu konuda uzman olan bilir kişilerin ve Sağlık Bakanlığı’nın ilgili birimlerinin alacağı kararlardır.
Kur’an-ı Kerim’de Bakara suresi 195. ayetinde Cenabı Allah şöyle buyurmaktadır “Allah yolunda sarf edin, kendinizi kendi elinizle tehlikeye atmayın, işlerinizi iyi yapın. Şüphesiz Allah iyi iş yapanları sever.” Bu ayet bize, değişik salgın hastalıklardan korunmamız için büyük bir delil teşkil etmektedir.
Cabir (r.a.)’dan rivayet edilen bir hadise göre Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle ifade buyurmaktadır: “Salgın hastalığından (hastalığın kaynağından) kaçan kişi, savaştan kaçan kişi gibidir. Hastalığın olduğu yerde kalan ve sabır ve sebat ile bu hastalıkla mücadele eden kişi, cephenin ön saflarında savaşan kişi gibidir.”
Peygamber Efendimizin (s.a.v.) bu hadisinde şu iki yasağa işaret edilmektedir:
-Diğer insalara bulaştırmamak için, salgın hastalığın olduğu yerden uzaklaşma yasağı, ve
-Salgın hastalığın olduğu yere dışardan başka insanların girmesi yasağı.
Bu kuralların saygılanmaması ise, büyük günah olarak kabul edilmektedir.
İslamiyetin altın çağında yaşayan ashab dinimizin bu prensiplerini böyle anlamış ve hayatında harfiyen uygulamıştır. İmam Malik, bir senedinde, Hz. Ömer İbn Hattab’ın bir keresinde Hacca gittiği zaman, Kabe’yi tavaf esnadında açıkça bir salgın hastalık belirtileri bulunan bir kadını gördüğünü belirtir. Bunun üzerine Halife Ömer (r.a.) bu kadının yanına yaklaşarak şöyle ifade buyurmuştur: “Ey Allahın kulu! İnsanlara zarar verme! Evde kalman daha hayırlıdır! Senin burada bulunman, diğer insanlar için büyük bir tehlikedir. Böyle yapmazsan, senin günahın, Kabe etrafında yaptığın tavafın sevabından çok daha büyük olur.” Hasta kadın, Hz. Ömer’i dinleyerek hemen kendini evinde izole etmiştir.
Ünlü İslam alimi, müfessir ve tarihçi İbn Kesir, “El Bidayetu ve En-Nihaye” adlı eserinde salgın hastalıklarla ilgili şunları belirtmektedir:
“Salgın hastalıklardan korunmak ve tedavi etmek amacıyla insalık tarihinde kurumsal olarak karantin ve izolayonu ilk uygulayan ve bu konuda normlar oluşturan ve buna maddi destek sağlayan kişi, Emevi halifelerinden El Velid İbn Abdülmelik’tir (707-708 y.). O, salgın hastalıklara tutulmuş olan hastaların tedavisi için Şam’da özel bir hastane inşa etmiştir. Batı dünyası ise, karantin uygulaması ile, 1377 yılında Venedik ve Raguza’da bu amaçla kurulan hastaneler aracılığıyla tanışmıştır. İslam dünyasında ise bu uygulama, Batı’dan 660 yıl önce hayata geçirilmiştir.”
Hal ne olursa olsun, bir salgın hastalığın veya pandeminin baş göstermesi durumunda karantin ve izolasyon uygulaması, İslamın ve Peygamber Efendimizin (s.a.v.) biz müslümanlara bir emridir. Bunların günümüzde uygulanması ise, ilgili devlet mercilerinin ve uzmanların alacağı kararlar doğrultusunda gerçekleşmektedir.
Muhterem kardeşler ve bacılar,
İslam, aydınlık ve bilim dinidir. İslam, sağlığın korunması ve bilimsel prensipleri hiçbir zaman reddetmemiştir. Bilakis, asırlardan beri bu bilimsel prensiplerin geliştirilmesini ve uygulanmasını teşvik ve desteklemiştir.
Bu yüzden, kendi sağlığınızı, yakınlarınızın ve toplumun sağlığını korumak amacıyla bu İslam prensiplerine saygılı davranmanızı davet ve rica ediyorum. Buna ek olarak doktorların ve Kovid-19 pandemi uzmanlarının bu konudaki tavsiyelerini harfiyen yerine getirmenizi arz ederim. Ancak bu prensiplere saygı göstermekle bu salgın hastalığı yenerek normal hayatımıza dönebiliriz. Ve en önemlisi, bu prensipleri saygılarken, bunun yanında Yaratanımız Yüce Allah’a da çokça dua etmeliyiz.
En son olarak, bütün bu zor şartlara rağmen, mubarek Ramazan ayının kalplerimize huzur ve seviç getireceğini belirtmek isterim. Hasta ve yolcu olmayan, bedensel ve psikolojik açıdan sağlıklı olan her müslümana da oruç ibadeti farzdır. Camilerimizde ezan sesleri duyulacak, kandiller ise bütün letafetiyle etrafa güzellikler dağıtmaya devam edecektir.
KMC İslam Birliği müftülükleri, ülke içindeki medyalarda değişik din dersleri organize etmek için gerekli bütün hazırlıkları tamamlamıştır. Her camide ise, öğlen namazı sırasında mukabele okunması kararlaştırılmıştır. İçinde bulunduğumuz bu zor duruma rağmen bu Ramazan ayı da, diğer Ramazanlar gibi çok güzel olacak. Allah’a (c.c.) karşı görevimiz olan namaz ibadetini de evlerimizde eda etmeye devam edeceğiz.
Bütün Kuzey Makedonya Cumhuriyeti müslümanlarının ve diyasporadaki kardeşlerimizin mubarek Ramazanını kutlar, Cenabı Allah’tan (c.c.) ibadetlerimizin kabul buyurulmasını temenni eylerim.
Bu Ramazanda da cümlenize sağlık, sıhhat ve afiyet dilerim.

Comments are closed.