Ikni, po vie Sheriati
Ekstremizmi, miq të nderuar, çrënjoset shumë vështirë sepse si digë i shërben ideologjia në të cilën mbështetet dhe e cila e arsyeton egzistencën e tijë. Në rastin e Butelit, ai ekstremizëm nuk varet nga fuqia e bartësve të vetë sepse ajo fuqi, objektivisht, është kurfare. Por, varet, shumë varet nga ndërgjegja jonë.
Shkruan h. Sulejman ef. Rexhepi
Këtë kolumnë jam i detyruar ta shkruaj dhe të përmirësoj një “gabim” nga ajo e kaluara. Në fakt, në kolumnën “Kryqomania”, thashë se “vendosja e kryqit në Butel është provokim për muslimanët…”. Dhe, e huqa, po pranoj
Vendosja e kryqit paska qenë diçka tjetër, paska qenë strategji, plan për të mbrojtur dhe ruajtur ”Butelin maqedonas dhe për të penguar sundimin e Sheriatit”. Dhe, atë mbrojtje do t’a organizuaka njerithi i cili nuk është në gjendje të mbrojë as vetvehten. Ashtu po thotë ai vetë tek sa po e përshkruan nëpër fejsbuk se si e paskan rahur.
Përfundimisht, nuk mendoj se dikë duhet rrahur për shkak të qëndrimeve që ka, por njëkohësisht mendoj se qëndrimet e dikujt duhet të mbyten e të vriten. Dhe, pikërisht ashtu do të ndodhë, inshallah, me qëndrimet e atij që po pretendon me kryq të mbrojë komunat e Shkupit. Qëndrimet e atilla qelben erë urejtjeje, diskriminimi, nacional-shovinizmi e antiislamizmi.
Por, puna do ishte shumë e thjeshtë nëse ato vjellurina që po i thotë njeriu të cilit duhet ti mbyten qëndrimet, do ishin të atij personale, nëse ai vetë po i mbështjellë ato qëndrime me mbështjellës patriotik, me maqedonizëm dhe krishterizëm. Ama, frikësohem se ai njeri minor është vetëm një figurë, vetëm një pion i thjeshtë që viktimizohet nga lojtarët e mëdhenjë në fillim të lojës
Një randevu spitalor
Më ra në sy se “luftëtarin” që paska strategji “kundër depërtimit të Sheriatit dhe kundër shqiptarizimit të Butelit” e kishin vizituar ish kryeministri dhe kryetari i kryeqytetit. Të sëmurëve dhe të të rahurve ju nevoitet një fjalë e mirë, është qëndrimi ky i të krishterëve. Edhe i muslimanëve, kuptohet.
Me siguri bëhet fjalë për koincidencë, por si për çudi, fill pas kësaj vizite, opinioni u njohtua me një variant të ri strategjiko-taktik të rojtarit të maqedonizmit dhe të ortodoksisë. Ai, nga shtrati i spitalit, ashtu i rrahur, e bëri publik zbulimin se “Gligorovi dhe Cërvenkovski i paskan bërë shqiptarët 25 përqind në këtë shtet dhe ata tani po silleshkan sikur janë në shtetin e tyre”. Ai e përkujtoi opinionin
edhe se” me ato numra shqiptarët përherë do të mund të zgjedhin palën që dëshirojnë, andaj shpejtë e shpejtë duhet të numërohen sërish por numri i tyre kursesi të mos kalojë 13 përqindshin. Kjo na qenka mënyra që Maqedonia të shpëtojë nga shqiptarët dhe nga muslimanët. Fale, o Zot, nuk di çfarë flet. Dhe është i verbuar nga urrejtja.
Me këtë rast dua të përkujtoj se çdo ideologji ka ekstremistët e vetë, por nëse ekstremisti është i vetmuar ai bie në sy dhe fare lehtë eliminohet. Nëse ai është i shkrirë në ndonjë lëvizje, me ndihmën e propagandës opinioni mësohet me atë dhe fillon të tolerojë qëndrimet e tijë. Nga një tolerancë e këtillë lindin problemet sikur ky i Butelit dhe ajo tolerancë shndërohet në jotolerancë ndaj të tjerëve. Dhe nuk duhet me qenë ndonjë njohës i madh i teorive të konspiracionit për të ditur se ekzistimi dhe veprimi i ekstremistëve dhe grupeve ekstremiste shumë shpeshë i shërbejnë dofarë “qëllimeve më të larta”, që të mos them se janë të nxitura dhe të përkrahura nga qarqe të caktuara të një shteti të caktuar
Jam i vetëdijshëm se disa, sikurse profesori Cucullovski në një debat të këtyre ditëve, do të thonë se në vend që t’ju përmbahem sferave shpirtërore, po zhytem në sferat e problemeve politike. Por, ja që s’është ashtu. Unë po përpiqem të mbroj shpirtëroren nga ndërhyrja e politikës, pikërisht nga ndërhyrja e asaj politike që po kërkon pikë për vehte duke e keqpërdorur fenë, postulatet e sajë dhe simbolet e sajë. Po përpiqem të bëj me gisht kah rreziku që ka zënë pritën aty prapa eksperimenteve me ndjenjat fetare të njerëzve , posaçërisht kur ato eksperimente shkaktojnë diskriminimin e njërës palë. Në rastin e kryqit të Butelit, kështu po ndodh me 40 përqind të qytetarëve të Maqedonisë -Shqiptarë, Turqë, Boshnjakë, Romë , Torbeshë dhe disa muslimanë të tjerë
Pasiviteti i trimëron ekstremistët
Shikuar realisht, edhe vetë inicuesit e ndërtimit të kryqit në Butel, janë të vetëdijshëm se me atë akt nuk do të arrijnë asgjë, posaçërisht nuk do arrijnë “ të dëbojnë Shqiptarët dhe përkrahësit e Sheriatit”. Sidoqoftë, ata e dërguan një sms që thotë: Buteli është yni, Maqedonia është e jona dhe është ortodokse, të tjerët janë pakë dhe nuk kanë çka kërkojnë këtu…
Por, nga ana tjetër sms-në e deshifruan edhe “të tjerët” që krejtësisht me të drejtë mendojnë se Maqedonia është edhe e tyre, se është edhe islame, se janë aq sa janë por ja që janë në vendin e tyre. Mbetet të shohim e të përjetojmë zgjidhjen e nyjes që u shkaktua me një akt të pa menduar mirë, me një kryq politik i cili me grandiozitetin e vetë është paramenduar jo si një simbol i krishterizmit dhe i paqes hyjnore por si farë e përçarjes.
Ekstremizmi, miq të nderuar, çrënjoset shumë vështirë sepse si digë i shërben ideologjia në të cilën mbështetet dhe e cila e arsyeton egzistencën e tijë. Në rastin e Butelit, ai ekstremizëm nuk varet nga fuqia e bartësve të vetë sepse ajo fuqi, objektivisht, është kurfare. Por, varet, shumë varet nga ndërgjegja jonë, nga aktiviteti ose pasiviteti ynë, nga fakti se a do vendosim ne të kyçemi në betejën kundër tmerit që po na e servirin apo do bëjmë sehir
A duhet t’ ju përkujtoj se Islami dhe Krishterizmi në këtë nëqiell kanë jetuar në harmoni, bile edhe në rrethana shumë më të vështira historike nga këto që janë aktualisht. A duhet përkujtuar Bejrutin dhe Belfastin dhe tmeret që mund t’i shkaktojnë mosmarrëveshjet ndërfetare. Dhe, në fund, a duhet të përkujtoj se problemi në Butel ka prapavijë të qartë politike dhe se në fund mund të shkaktojë vetëm gjëra të pa dëshiruara.
Një pushtet i mençur, një pushtet që përkujdeset për paqen dhe mirëqenien e qytetarëve të vetë, jam i bindur se shumë lehtë do e zgjidhte këtë problem. Pranë kryqit, në parkun e njejtë, pushteti i mençur do të ndërtonte edhe një minare pesëdhjetë metra të lartë me qëllim që pastaj të shërbejnë si simbole të harmonisë dhe të bashjkëjetesës. Ose, thjeshtë, parkun do e mbulonte me lule. Care tjetër nuk ka, miq të nderuar. Opcionin e tretë, dyshoj se keni dëshirë t’a dëgjoni. I lutem Allahut të na udhëzojë në rrugën e drejtë.
Ndryshe, Sheriati nuk funksionon në shtetet laike, ai është ligj për shtetet islamike dhe është shumë i drejtë. Pra, lëreni njerithin le të fletë, e ju mos u frikësoni nga Sheriati miq, mos ikni. Maqedonia është shtet laik, as ortodoks, as islamik.
Колумна
Бегајте, доаѓа шеријатот
Екстремизмот, драги пријатели се искоренува многу тешко бидејќи како бедем му служи идеологијата на која што се повикува и која што го оправдува неговото постоење. Во случајот Бутел, тој екстремизам не зависи од снагата на носителите бидејќи таа е објективно никаква. Но зависи, и тоа многу зависи од нашата совест.
Пишува х. Сулејман еф. Реџепи
Оваа колумна сум принуден да ја напишам и да исправам една “грешка“ од минатата. Имено, во колумната “Крстоманија“, реков дека “поставувањето на крстот во Бутел е провокација за муслиманите…“. И, ја утнав, признавам.
Поставувањето на крстот да ти било нешто сосема друго, да ти било стратегија, план за да “се сочува и одбрани македонскиот Бутел и да се спречи владеењето на Шеријатот “. А ќе ги одбранел Македонците човечето што, очигледно, не може да се одбрани ниту себеси. Барем така кажува самиот по фејсбуци додека опишува како го тепале.
Дефинитивно не мислам дека некој треба да биде тепан поради своите ставови, но исто така мислам дека нечии ставови треба да бидат утепани и дотепани. A токму таа треба да биде и ќе биде, иншалах, судбината на ставовите на оној што претендира со крст да ги штити скопските општини . Таквите ставови смрдат на омраза, дискриминација, национал-шовинизам, антиисламизам .
И, ќе беше многу едноставна работата ако сите оние блувотини што ги кажува човекот чии ставови треба да се утепаат, беа негови, ако тој самиот ги завиткуваше со патриотски целофан, со македонизам и христијанство. Ама се плашам дека тој е само фигура, нај обичен пешак што се жртвува од големите играчи при отворањето на играта.
Болничко рандеву
Гледав на телевизија, борецот што имал стратегија “против албанизирањето на Бутел и на Македонија и против продорот на Шериатот“ бил посетен од бившиот ни премиер и од
неговиот главноградски градоначалник. На болните и тепаните секако им треба утеха, христијански е тоа. И исламски, се разбира.
Веројатно е коинциденција, ама, јавноста наша веднаш по болничкото рандеву, се запозна со една нова стратегијско-тактичка варијанта на бранителот на македонштината и православието. Тој, од болничкиот кревет пушти абер дека Глигоров и Црвенковски ги направиле Албанците 25 посто во државава, па сега тие прават што сакаат, “како да се во своја држава“. И, ја подсети јавноста дека со тие бројки тие секогаш ќе можеле да си бираат страна, па затоа треба да ги изброиме повторно ама да не испаднат повеќе од 13 посто. Така ќе се решела Македонија и од Албанците, и од муслиманите. Прости му Боже, не знае. И малку е заслепен од омраза.
Во оваа прилика сакам да подсетам дека секоја идеологија има свои екстремисти, но ако екстремистот е сам, тој паѓа во очи и многу лесно може да се елиминира. Ако тој е стопен во некое движење, со помош на пропагандата јавноста се привикнува на него и почнува да ги толерира неговите ставови. Од таквата толеранција потоа настануваат проблеми како овој во Бутел, таа толеранција се претвора во нетолерантност кон другите. А не треба да си некој познавач на конспиративноста за да знаеш дека постоењето и делувањето на екстремни поединци и групи, могу често им служи на некои “по високи цели“, да не кажам дека е потикнувана и подржувана од одредени кругови во одредена држава.
Свесен сум дека некои, како и професорот Цуцуловски во една дебата пред некоја вечер, ќе кажат дека наместо да се држам до духовните води, навлегувам во политичките. Но, не е така. Јас се обидувам да ја одбранам духовноста од напливот на политиката, и тоа од политиката што бара поени за себе злоупотребувајќи ја верата, нејзините постулати и нејзините симболи. Се обидувам да укажам на опасноста што демнее зад експериментирањето со верските чувства на луѓето, нарочито кога тие експерименти предизвикуваат чувство на дискримираност кај една страна. Таков е случајот со крстот во Бутел и така го доживуваат скоро четириесет посто граѓани на Македонија( Албанци, Турци, Бошњаци, Роми, Торбеши, и некои други муслимани).
Пасивноста ги охрабрува ектремистите
Реално гледано, и самите иницијатори за изградба на крстот во Бутел знаат дека со тој акт нема да постигнат ништо, нарочито нема“ да ги истераат Албанците и подржувачите на Шеријатот“. Но, тие секако си пуштиа смс : Бутел е наш, Македонија е наша и христијанска, другите се малку и нема што да бараат тука…
Но пораката ја дешифрираа и “другите“ кои пак сосема правилно мислат дека Македонија е и нивна, дека е и исламска, дека колку се толку се ама на свое се. Останува допрва да ја видиме и да ја доживееме разврската на проблемот предизвикан со еден непромислен чин,
со еден политички крст што со својата грандиозност е замислен не како симбол на христијанството и на мирот Божји, туку како семе на раздорот.
Екстремизмот, драги пријатели се искоренува многу тешко бидејќи како бедем му служи идеологијата на која што се повикува и која што го оправдува неговото постоење. Во случајот Бутел, тој екстремизам не зависи од снагата на носителите бидејќи таа е објективно никаква. Но зависи, и тоа многу зависи од нашата совест, од нашата активност или пасивност, од тоа да ли ние ќе одлучиме да бидеме учесници во битката против ужасот што ни го сервираат или пак ќе бидеме неми наблудувачи.
Потребно ли е да се подсетуваме дека Исламот и Христијанството во овие простори живееле во хармонија, дури и во многу по тешки историјски околности од овие актуелните. Потребно ли е да подсетувам на Бејрут и на Белфаст и на ужасите што можат да ги предизвикаат меѓуверските недоразбирања. И, на крајот, да ли е потребно да подсетам дека проблемот во Бутел има јасна политичка позадина и дека на крајот може да предизвика само зло.
Една паметна власт, една власт што се грижи за среќата и мирот на своите граѓани, убеден сум дека многу едноставно ќе го решеше овој проблем. До крстот, во истото паркче ќе подигнеше и едно минаре од педесет метри за да служат како симболи на хармонија и соживот. Или, едноставно, паркчето ќе го покриеше со цвеќе. Друго чаре нема, пријатели. Третата опција не сакате да ја слушнете. Се молам на Севишниот Алах да не упати сите во вистинскиот правец.
Инаку, Шеријатот во лаички држави не се воспоставува, тој е закон во исламските држави и многу е праведен. Значи, пуштете го човечето да зборува, а вие не плашете се од Шеријатот пријатели, не бегајте. Македонија е лаичка држава, ниту православна, ниту исламска.
Comments are closed.