[:al]Kur Profeti (a. s.) u shpreh: “Agjëroni që të jini të shëndetshëm”, ka pasur për qëllim shëndetin si në planin fizik, ashtu edhe në atë shpirtëror. Programi i agjërimit dhe i muajit Ramazan, të cilin ua porosiste njerëzve (të cilin e praktikonte edhe vetë), e kryente detyrën e “dietës” më të vlefshme në formimin e një personaliteti të përkryer.
Shkruan: Prof. hfz. Nehal Ibrahimi
Meqë në shekullin tonë qytetërimi është shndërruar në fuqi dhe linja fizike, rëndësia e një fiziku të mirë ka dalë në plan të parë, duke lënë pas dore kujdesin për një shpirt të bukur.
Ndërsa shprehemi në këtë mënyrë, nuk kemi aspak qëllim të nënvlerësojmë rëndësinë e një shëndeti të mirë dhe një fiziku të fuqishëm, sepse, gjithsesi, trupi është kafsha bartëse e shpirtit.
Lidhjen që ekziston mes shpirtit dhe trupit Gazaliu e krahason me rastin e haxhiut që shkon në haxh së bashku me devenë e vet. Nëse ai do ta shpenzonte të gjithë kapitalin që ka për devenë, atëherë ai do të mbetej trokë, por nga ana tjetër, nëse e nënvlerëson ushqimin dhe fizikun e devesë me të cilën po udhëton, atëherë ka për të mbetur në mes të rrugës. Zgjidhja më e logjikshme është t’i japë secilës prej tyre hakun që meritojnë, duke vendosur kështu një ekuilibër.
Kohët e fundit janë duke u rekomanduar dieta të ndryshme për të humbur nga peshat e tepërta, për t’u ruajtur nga sëmundjet që burojnë nga të ushqyerit e tepërt dhe lëvizjet e pakta, arsye kjo për të cilën janë duke shpenzuar vlera të mëdha parash.
Ofrohen receta ushqimore për t’u praktikuar në periudha treditore, javore, mujore apo gjashtëmujore.
Pirja vetëm e ujit për periudha të caktuara, apo të ushqyerit vetëm me shalqi a pjepër, ngrënia e përzierje të caktuara të ushqimeve apo dhënia gjak, janë vetëm disa prej praktikave të kryera me këtë qëllim.
Si është e mundur që njerëzit, të cilët bëjnë shpenzime të mëdha, pehrize të rënda vetëm që të shpëtojnë nga sëmundjet fizike, nuk e marrin aspak në konsideratë dietën fizike e shpirtërore që përmban muaji i Ramazanit, një dietë nëpërmjet së cilës mund të ruhen nga sëmundjet shpirtërore që përbëjnë rrezikun e tyre të vërtetë?
Kur Profeti (a. s.) u shpreh: “Agjëroni, që të jini të shëndetshëm”, ka pasur për qëllim shëndetin si në planin fizik, ashtu edhe shpirtëror. Programi i agjërimit dhe i muajit Ramazan, të cilin ua porosiste njerëzve (siç e praktikonte edhe vetë), e kryente detyrën e “dietës” më të vlefshme në formimin e një personaliteti të përkryer.
Sëmundjet moralo-shpirtërore janë më të rënda se sëmundjet fizike për njeriun, ndërsa ndikimi negativ i llojit të parë të sëmundjeve ka efekt më shkatërrues për individin e për shoqërinë. Prandaj, për të shpëtuar nga sëmundjet shpirtërore, duhet që Kuranin ta konsiderojmë si një kartë, agjërimin si një spital, ndërsa muajin e Ramazanit si një saunë që na pastron nga ndotjet shpirtërore.
Ka lloje të ndryshme sëmundjesh shpirtërore, si: injoranca, përtacia, koprracia, egoizmi, etj. Me një dietë të rreptë, të zbatuar gjatë muajit Ramazan, është e mundur të shpëtojmë nga këto sëmundje.
Për këtë arsye, kushti i parë është të kultivosh vullnetin dhe të fillosh udhëtimin me një disiplinë shpirtërore, duke besuar, me besim, besim…
Nëse unë do të pajisem me një disiplinë shpirtërore, rrugët do të më hapen. Zoti im do të ma lehtësoje ecjen në këtë rrugë. Ky besim duhet mbajtur gjallë gjithmonë, sepse gjallëri e besimit do të thotë të mos shkëputesh nga kjo disiplinë shpirtërore. Kjo do të realizohet duke bërë kombinimin e përmasave tona, të paktën për 30 ditë. Duke kombinuar mes tyre trupin, shpirtin dhe pasurinë. Për një muaj do t’i kufizojmë e do t’i kontrollojmë prirjet tona të natyrshme dhe këtë do ta bëjmë, thjesht, për të KËNAQUR ALLAHUN. Mirëpo, në këtë rrugëtim paraprakisht duhet të hyjmë me një teube [pendim] gjithëpërfshirës, me një llogari të thellë te egos… sepse në këtë rrugë mund të hyhet vetëm me të. Por, për të bërë një teube, duhet bërë edhe një skaner të tërësishëm të qenies sonë. Sa na është nxirë zemra? Sa pika të zeza gjynahesh na kanë rënë mbi të? A e ruajnë sytë tanë pastërtinë që na ka falur Zoti? Në ç’rrugë ecin këmbët tona? Me ç‘zëra janë mbushur veshët tanë? Ne gjuhën tonë a fshihet shija e hallallit apo e haramit? Për këtë arsye duhet t’u hedhim një sy kritik dosjeve tona të jetës dhe të bëhet përzgjedhja. Të bëjmë një teube të pastër. Pra, një teube që përfshin çdo pjesë të zemrës, që paralajmëron se “Kufijtë e Allahut nuk duhen shkelur kurrë! Që gdhend në mendjen tonë gjykimin se në botën tjetër nuk shkohet me hakun e të tjerëve”. T’ju kërkojmë falje të gjithë atyre të cilëve u kemi bërë padrejtësi.
Këto 30 ditë fillohen me sabah dhe me syfyr. Qëndrohet para Allahut në namaz natën dhe ripërtërihet betimi që kemi bërë – PO, Ti je Zoti ynë. Zemra duhet të jetë në çdo çast bashkë me Allahun. Syri duhet të shikojë me kujdes. Gjuha duhet të flasë me kujdes. Ky është kusht i pazëvendësueshëm i kësaj diete. Pejgamberi (a. s.) në frymën e fundit thirri: “Kujdes namazin, namazin! Për 30 ditë rresht do t’u përgjigjesh thirrjeve të 5 kohëve të namazit. Hajje ales salah – Eja në namaz.” Si mund të gjejë shpëtimin, apo të arrijë tek Hajje alel felah –Eja në shpëtim, ai që nuk ua vë veshin këtyre fjalëve? Në dietën e këtyre 30 ditëve namazi i teravive është një terapi qetësuese që përjetohet çdo natë në atmosferën emocionuese që bashkon besimtarët. Pra, për të shpëtuar nga përtacia duhet që namazet t’i falim në kohën e tyre.
Për të shpëtuar nga sëmundja e koprracisë, ka rrugë shërimi siç janë dhënia e zeqatit, e sadakai-fitrit dhe e lëmoshave të tjera, si dhe shtruarja e sofrës së iftareve për agjëruesit e tjerë. Për të na treguar se sa mjet i mirë është zeqati për pastrimin shpirtëror, Zoti thotë në Kuran: “Pranoje një pjesë të pasurisë së tyre si sadaka, që do t’i pastrojë ata nga gjynahet dhe do t’i pastrojë shpirtërisht.” (Tevbe, 103) Sa më shumë që të dhurojë njeriu, aq më shumë i shtohet fuqia e tij për të dhuruar, ndërsa kur nuk dhuron, koprracia i shndërrohet në shprehi të karakterit të tij. Hidhi një shikim pasurisë tende dhe bëj një llogari duke e ndjerë se shikuesi po të shikon. Mos harro bujarinë e Dhënësit. Mos harro se gjithçka të është dhënë si Risk. Në këto ditë i Dashuri ynë bëhej po aq bujar sa era që fryn. Merr shembull prej tij. Kujtoje Atë. Mundohu të bëhesh si Ai. Le të jenë këto ditët më të veçantat të jetës sonë. Ndaje pjesën e të varfrit prej pasurisë tënde dhe jepe atë me dëshirë.
Dieta kundër sëmundjes së përgojimit, veçanërisht kur je agjërueshëm, është ta zotërosh fjalën që thua, dhe kur të tjerët kërkojnë të hyjnë në konflikt me ty nëpërmjet fjalëve, atëherë duhet të largohesh nga rrethi i thashethemeve dhe i ngatërresave, duke u shprehur ashtu siç na ka mësuar Profeti (a. s.): “Unë kam agjëruar sot.” Agjërimi i personave që bëjnë thashetheme, që përgojojnë dhe kërkojnë të grinden me fjalë, nuk është gjë tjetër përveç se të rrinë me barkun bosh. Ilaçi më i mirë për parandalimin e përgojimit është të lexosh sa më shumë Kuran dhe të bësh sa më shumë dhikër.
Që të shpëtosh nga sëmundja e mosmirënjohjes, duhet të pranosh përherë e më shumë begatitë kur përjeton ndjenjën e urisë, të meditosh se çfarë do të kishte ndodhur me ne po të mos ishin këto begati, si dhe ta falënderosh Zotin që na ka i dhuruar këto begati të pafundme. Ndodh shumë herë që njeriu të mos e kuptojë begatinë që zotëron, por vlerën e tyre e kupton vetëm atëherë kur i mohohen ato begati. Në këtë kuptim agjërimi është një mjet falënderimi.
Mënyra e duhur për kurimin e egoizmit dhe të mungesës së mëshirës është të mendosh për hallet e të uriturve dhe të të mjerëve, t’i vizitosh ata, të mund t’ua fitosh zemrën dhe të marrësh dua prej tyre. Uria dhe pamundësia që përjetojmë gjatë agjërimit duhet të na shtyjë të mendojmë më shumë rreth jetës së përditshme të njerëzve të uritur dhe të varfër.
Ilaçi që duhet marrë për të shpëtuar nga injoranca është të lexojmë tekstin dhe komentet e Kuranit, ku urdhri i parë i zbritur qe IKRE – LEXO, ndërsa më pas duhet t’i zbatojmë ato që lexojmë e të nxjerrim mësime, të mësojmë prej tyre. Leximet pjesë-pjesë të Kuranit gjatë natës apo gjatë ditës, leximet individuale dhe përsiatjet mbi ajetet kuranore, duhet të na ndriçojnë rrezet e Kuranit. Gjatë muajit Ramazan duhet ta bëjmë hatme Kuranin në kushtet që sapo treguam, të paktën një herë.
Siç vihet re, Kurani dhe muaji i agjërimit, Ramazani, përbëjnë një dietë të vlefshme dhe një muaj të tërë kurimi, krejtësisht të lirë nga aspekti ekonomik dhe të lehtë për t’u përmbushur, por që të shëron nga një numër i madh sëmundjesh si shpirtërore, ashtu edhe fizike.
Të lutemi që edhe muaji i Ramazanit që po vjen të shndërrohet në një dietë të fortë dhe në një stinë kurimi për shpirtrat e sëmurë që kanë etje të kurohen. Për sa kohë që nuk pastrohemi nga mëkatet, të cilat janë burimi i vërtetë i sëmundjeve, nuk do të jetë e mundur të jetojmë të shëndetshëm në këtë botë, ashtu siç nuk do të jetë e mundur as të hyjmë në vendin e prehjes së përhershme, që është Xheneti.
A qarkullon brenda nesh ndonjë ndjenjë përparimi drejt dyerve të Xhenetit? A e meritojmë ne Bajramin? Natyrisht, edhe pas Ramazanit duhet të kemi kujdes nga ndotja e zemrave, nga çorientimi i logjikës dhe i mendjes, duke pasur kujdes që të gjitha aftësitë e dhuruara nga Allahu t’i përdorim për të bërë një jetë brenda kufijve të caktuar nga Allahu (xh. sh.).[:]
Comments are closed.